Hz. Ebubekir'in bağlılığı,
Sıddık'ın Peygamber Efendimiz (SAV) e Bağlılığı ve Hz. Ömer'in Peygamberimiz(SAV)'e sevgisi
PEYGAMBERE BAĞLILIK
Mekke’nin fethinden sonra İslâm’ı kabul edenler
arasında Hz. Ebû Bekir’in babası Ebû Kuhâfe de
bulunuyordu.
Yaşı sekseni aşmış, âmâ bir kişi olan
Ebû Kuhâfe, Hz. Peygamber’in huzurunda hidayete
ermekte geç kalmışlığını telâfi edercesine
aşkla kelimei şehadet getiriyordu.
Bu esnada sevinmesi gereken “Sıddıyk” (yürekten tasdik
edip, sorgusuz sualsiz bağlanan) lakaplı Ebû Bekir
ağlıyordu.
Fakat bu ağlayış bir sevinç ağlayışı
değil üzüntü ağlayışıydı.
Bu, meclisteki herkesin
hayretine sebep olmuştu.
Sordular:
- Ey Ebû Bekir, neden sevinilecek bir günde
gözyaşı döküyorsun? Cevap verdi:
- Allah’ın Resulünün en büyük arzusu amcası Ebû
Talibin müslüman olmasıydı.
Fakat bu dileği bir türlü gerçekleşmedi.
Ben isterdim ki şu anda benim babamın yerinde şehadet getiren Ebû Talib olsun, babamın Müslüman olmasından dolayı benim gönlüm hoşnud olacağına, amcasının Müslüman
olmasından dolayı Allah Rasûlünün gönlü hoşnud
olsun.
İşte bu olmadığı için ağlıyorum.
O NE YAPARSA DOĞRUDUR
Peygamberimiz (s.a.v) azadlı kölesi Zeyd bin
Hârise’yi çok severdi.
Oğlu Üsame’yi de. Babayı da oğulu da gerektiğinde kollardı.
Hz. Ömer bir gün ganimet malı dağıtıyordu. Oğlu
Abdullah’a üç verirse Üsame’ye dört veriyordu.
Abdullah bunun sebebini öğrenmek istedi:
- Ben Üsame’nin katılıp da benim katılmadığım
tek gaza (savaş, cihad) hatırlamıyorum. Neye
dayanarak ona benden fazla veriyorsun?
Hz. Ömer şöyle açıklamada bulundu:
- Hz. Peygamber onun babasını senin babandan,
Üsame’yi de senden çok sever ve kollardı. O’nun
her işinde muhakkak bir hikmet vardır. Ben O’nun
sevdiğini kendi sevdiğime tercih ederim.