E-Okul Bilgi

Sultan 2. Abdülhamit Han'dan Yahudilere Tokat Gibi Cevap

"Siyonistlere Tokat Gibi Cevap"



Sultan Abdülhamid Hân (rh.), 1896'da görüşme talebinde bulunan Siyonizmin kurucusu Dr. Thedor Herzl'e, kendisinin de ajanı olan New-linsky vâsıtasıyla şunları söyler:

"Mösye Herzl sizin arkadaşınız olduğuna göre, benim de dostum demektir; kendisine bu meselede artık hiç bir teşebbüste bulunmamasını öğütleyiniz. Benim bir karış toprak vermem bahismevzuu olamaz.

Zira istenen toprak bana ait değildir. O milletime aittir. Bu devleti kuran ve kanıyla besleyen milletime... Herhangi birisine vermek veya bizden koparılmasına râzı olmaktansa, yeniden kanımızla yıkamayı tercih ederiz.

"Benim, Suriye ve Filistin'den gelen iki alayım Plevne'de son neferine kadar şehid oldular. Türk İmparatorluk toprakları bana değil, Türk Milleti'ne aittir.

Bu imparatorluğun hiç bir parçasını hiç bir kimseye veremem.

Yahûdiler şimdilik milyarlarını biriktirsinler. Kimbilir, birgün bu imparatorluk paylaşılırsa onlar da istediklerini belki de bir şey ödemeden elde edebilirler.

"Fakat ancak kadavramız paylaşılır, canlı vücuttan parça koparılmasına müsaade etmem."

Bu sözler karşısında Herzl'in hâtıralarına kaydettiği satırlar çok dikkat çekicidir.:

"Sultan Abdülhamid'in gerçek bir devlet adamı büyüklüğünü aksettiren bu sözleri, her ne kadar o an için bütün ümitlerimi söndürse de, bana çok tesir etti ve heyecanlandırdı. Ölümü ve paylaşılmayı kabul eden bu kadercilikte trajik bir güzellik vardı ve madalyonun öteki yüzünde ise, son nefese kadar mücâdele irâdesini gösteriyordu."

Herzl, o kadar irâdeye hayrandır ki, yine hatıralarında, "...şimdi hayat bir irâdedir fikrindeyim" der.

Aslında Sultan Abdülhamid'de "kadercilik"olarak gördüğü şey irâdenin iflâsı değildir...

Kaderciliğin her şeye rağmen, netice ne olursa olsun, gerekenin yapılması tarzında tecellî eden şeklidir ki, bu ancak inanmış irâdelerin harcıdır.

Herzl, bunu anlamadan Sultan'ın irâdesini takdir etmektedir.

(Siyonizmin kurucusu Theodor Herzl'in Hâtıraları ve Sultan Abdülhamid, s. 14-15)